Earthquakes en vreemde vogels

Het schemert nog een beetje en de lucht voelt fris aan als ik even voor half 7 de deur naar mijn veranda open en 2 Duitse meisjes hoor praten over de boot naar Wellington. Ik besluit om te vragen of zij mij een lift kunnen geven naar de haven. Het is zeker een half uur lopen naar Picton in de 'drizzle' zoals de Kiwi's een zachte maar aanhoudende regen noemen. Ik pas samen met mijn pack maar net op de achterbank tussen al hun koffers, tassen met boodschappen en andere ondefinieerbare spullen. Begin nu al de voordelen in te zien van mijn 'travel-light' plannen! Alleen dat wat nodig is en dat wat je kunt dragen. Het geeft een enorm gevoel van vrijheid.

Vlakbij de Ferry bedank ik de vriendelijke oosterburen en ga ik op zoek naar de busstop. In de verte zie ik een groepje backpackers staan dus daar zal het zijn. Een bonte verzameling van reizigers. Japanners op leeftijd met strakke en compleet matchende outfits, jonge meisjes met backpacks die aan alle kanten uitpuilen met spullen die er nèt niet meer inpassen en een rasta jongen met amper kleding aan, blote voeten en totaal geen bagage. Niet veel later stopt er een prachtige witte touringcar en wordt mijn backpack ingeladen nadat de chauffeur mijn naam op zijn lijst heeft afgevinkt. Ik hoor dat de meeste reizigers direct naar Christchurch gaan, zo'n 8 uur rijden door de bergen rond Nelson Lakes National Park. De kustweg via Kaikoura is door de aardbevingen van afgelopen jaar helaas nog gesloten. Ik had daar graag de zee op gegaan om walvissen te spotten maar de weg is nog niet gerepareerd vandaar deze overigens prachtige D-tour. Ik heb de rit in 2en gesplitst door vannacht in Hanmer Springs te overnachten. Schijnt een leuk plaatsje te zijn met 'hot-pools'. Geen idee wat het precies is maar het klinkt aantrekkelijk!

Het is goed toeven in de bus. Free WiFi, heerlijke velours stoelen en de chauffeurs zijn rijdende Wikipedia's. Soms onverstaanbaar door hun Kiwi-accent, een mengeling van British en Aussish. Erg entertainend alhoewel na 2 uur constant geratel begin ik toch licht te twijfelen aan de 100% waterdichtheid van deze waterval van woorden. Soms stopt de bus even voor een kleine pauze, een lunch of een uitkijkpunt. Veel bosbranden in deze omgeving, op sommige plekken zijn de fire-fighters nog aan het nablussen. Het is een triest gezicht al deze asgrijze bomen. Ook komt er een bericht door dat er weer aardbevingen zijn geweest in Cheviot niet heel ver van mijn bestemming vandaan. Twee serieuze bevingen in de afgelopen 48 uur en meerdere naschokken. Het is een onrustig gebied. In Christchurch zijn ze na 6 jaar nog steeds puin aan het ruimen na de grote aardbeving waarbij 185 mensen zijn overleden door de verwoestende kracht van de natuur.  

De reis zet zich langzaam voort naar het zuidoosten en om 14 uur word ik in Hanmer Springs afgezet om de volgende dag op dezelfde plaats en tijd weer opgehaald te worden. Ik besluit om vanavond in de hostel te eten en haal wat lekkere dingen bij de plaatselijke 4Square supermarket. De hotpools zijn kleine verwarmde zwembaden dus die laat ik voor wat ze zijn. Ik vind het heerlijk deze ontdekkingstocht, op iedere hoek wacht een nieuwe ervaring, een nieuw uitzicht of een gevoel. Ik dacht dat ik het moeilijk zou vinden al die emoties niet te kunnen delen maar ik doe het best goed met mijzelf. Mijn lichte besluiteloosheid is al getransformeerd naar een meer solide versie. Ik ben 20.000 km van huis, in een totaal nieuwe omgeving, omgeven door oceanen en voor het eerst in mijn leven alleen een pad aan het ontdekken. 
Er gebeurt heel wat. Ik voel veel ruimte ontstaan, kracht en lichtheid. 

Vanavond slaap ik in de Kakapo Lodge, vernoemd naar een zeer vreemde vogel. Deze bijna uitgestorven vleugellamme nachtpapegaai van 5 kilo denkt dat hij kan vliegen maar door zijn gewicht is dat absoluut onmogelijk. Ook is hij er heilig van overtuigd dat zijn groene schutkleur hem genoeg beschermt tegen zijn natuurlijke vijanden. Deze schattige dommerd komt nu alleen nog voor op wat kleine eilanden zoals Stewart Island in het meest zuidelijkste gedeelte van Nieuw Zeeland.

De volgende dag loop ik een track van zo'n 4 uur. Aan het einde van het dorp de bergen in en na een uur door de bossen omhoog word ik al beloond met prachtige vergezichten. Ik heb nog zo'n 2 weken de tijd om meer in condities te komen voordat ik samen met Grant de 2 grote tracks van 8 dagen ga hiken in Fiordland en Mount Aspiring NP. Gemiddeld loop je per dag in 7 uur van hut naar hut met 15 kilo bepakking. Je draagt je eigen eten voor 8 dagen, inclusief pannen, eetgerei, slaapzak en zo min mogelijk kleding maar net genoeg om droog en enigszins schoon te blijven. 
Er zijn toiletten, vaak niet meer dan een gat in de grond en er is ook koud water alleen geen privacy om je te wassen. We gaan wat meren tegenkomen en watervallen en ik reserveer een aanzienlijk gedeelte van mijn pakruimte voor een hele range aan wetties. Ik vroeg aan Tim voordat ik vertrok wat hij mij wilde meegeven en hij zei: Mam, ik hoop dat je lekker vies wordt! Ik heb een klein vermoeden dat zijn wens voor mij uit gaat komen!