Queenstown & de voorbereiding op de tracks

Het is zaterdagochtend kwart over 6 als ik 2/3 van mijn backpack naar een locker in het centrum van Queenstown sjouw. Over een dag of 10 kom ik mn flightbag vol met kleding en spullen weer ophalen. Ik heb de afgelopen 3 nachten in de Black Sheep Lodge aan de rand van Queenstown geslapen. Een leuk en klein opgezet hostel maar nèt groot genoeg om er 50 fire-fighters te herbergen. Precies op de dagen dat ik er ook 'probeerde' te slapen. Wat een bom adrenaline en Queenstown mag rekenen op een hoop mankracht als daar nog eens iets ontvlamt. Ik heb het na 1 nacht opgegeven om vroeg te gaan slapen en ben daarna net zo laat naar bed gegaan als zij. Gelukkig waren de mannen om 23 uur wel uitgeblust. Queenstown is van jonge mensen, verliefde stelletjes, hippe restaurants & de adventure sports. De eerste avond vond ik het lastig om mij te bewegen tussen alle youngsters en de gezellige vriendengroepen die uitgebreid zaten te tafelen met elkaar. Gelukkig had ik mijn tonnetje bij mij... Haha! Ik hoor jullie denken.. waar heeft ze het nu weer over. Ik zal het vertellen. Op mijn laatste zangavond voor mijn vertrek, heb iets moois meegekregen van mijn vriendinnen. Voor de momenten dat ik wel een hulplijntje zou kunnen gebruiken. Het is een klein waterdicht tonnetje met een schattig rood lintje eromheen en deze zit vol kleine opgerolde papiertjes beschreven met opkikkertjes. Ik kan niet uitleggen hoe fijn het voelt en hoe sterk het mij maakt op voornamelijk de avonden in de stad als je normaal gewend bent om altijd mensen om je heen te hebben. Altijd samen iets te ondernemen. Ik bedoel, het is niet het einde van de wereld maar wel wennen. Dan is zo'n vrolijke of mooie noot van een zangvriendinnetje zo'n warm gevoel! Wilde ik even met jullie delen dat deze meisjes in een jaar tijd zo'n groot deel van mijn geluksmomenten zijn.

De tweede avond heb ik het anders aangepakt, mijn tonnetje was inmiddels leeg dus ik moest een list verzinnen. Ik kwam er achter dat je ook kunt genieten van de lol die andere maken, ben een eerste rang toeschouwer geworden in plaats van mij buitengesloten te voelen. Het werkt!  
Uitgebreid & de hele dag door overal neergestreken voor een hapje of een drankje (nu het nog kan, voordat ik aan de frize-dry zakjes ga), gewinkeld, met de Gondola omhoog en vooral uitgerust. 
Gistermiddag ben ik bezig geweest met spullen sorteren voor de 2 tracks die we back to back gaan lopen. De Milfordtrack van 54 km en de Routeburntrack die net een paar kilometers minder is. Ontzettend moeilijk om zonder ervaring te bedenken wat echt van belang is. Alles dat meegaat is gewicht en moet ik 8 dagen dragen. Dit gegeven maakt sommige keuzes makkelijker. Ik begrijp nu waarom sommige hikers de steel van hun tandenborstel afbreken! Iedere gram telt. Afgelopen week is er ook lichte sneeuwval geweest op de Milfordtrack dus heb ik nog wat speciale kleding gekocht om warm en droog te blijven. Lichtgewicht is hierbij geen overbodige luxe. Maar het meeste gewicht zal toch in de hoeveelheid eten gaan zitten. Het voordeel is dat gedurende de week dat gewicht zal reduceren tot nul. De uitdaging is om te zorgen dat je op dag 8 nog iets te eten hebt! Oh jongens... ik ga uitgedaagd worden op alle fronten!