We did it!

De dag is aangebroken. Redelijk uitgerust, eten, water, warme & luchtige kleding, sunscreen 50+, check!  Merk dat ik het best spannend vind. Kan ik dit, er is niet echt een weg terug namelijk. Aan het einde van de dag worden we aan de andere kant van vulkaan Tongariro opgehaald door hetzelfde busje dat ons nu in een uurtje van ons huis in Ohakune naar de voet brengt. De stemming in de bus is uitgelaten! Het is grappig om te zien dat al deze verschillende nationaliteiten vandaag in 1 klap met elkaar verbonden door ditzelfde doel. De crossing! Iedereen lijkt ook op elkaar, hoofden bedekt, brillen op, witte gezichten van de hoge factor, outdoorshirts, afritsbroeken, daypacks en sommige dragen ook stokken. De driver is een zeer opgewekte kordate tante die ons de regels van de vulkaan uitlegt. Ook vraagt ze aan de mensen die plannen hebben om de vulkaan Ngauruhoe te beklimmen (een nog hoger gevaarte) even bij haar langs te komen zodat ze je er vanaf kan praten! Belangrijk is om je hoofd erbij te houden, geen risico's te nemen, veel te drinken behalve uit de meertjes, dit water bevat meer gifstoffen dan ons lichaam aankan! 
De tocht begint langs een liefelijk beekje met veel grassen, witte bergbloemetjes en heide langs de kant. Mijn associatie met heide is ... slangen... Maar die hebben ze hier gelukkig niet! Dat is één zorg minder! Al snel verandert het landschap. Het groen verdwijnt en donker gekleurde rotsen nemen de overhand. Overal zie je de invloed van de vulkaan. Zwart glinsterende lavastenen, donkerrode tinten en steeds minder heldere kleuren. We stijgen behoorlijk en daar waar het te steil wordt zijn er een soort traptreden gemaakt. De uitzichten naar waar we vandaan kwamen zijn fantastisch. Mooi uitzicht op Mt. Ruapehu die op verschillende plaatsen nog met sneeuw bedekt is. Heel in verte is zelfs Mt. Taranaki te zien, deze steekt met zijn top boven de wolken uit. Poe... wat een klim! Het was op dat moment maar goed dat ik nog niet wist wat ons nog te wachten stond.
Je loopt in etappes. Een beklimming gevolgd door een krater waarin je behoorlijk vlak kunt lopen. Iedere keer als je boven bent weer een geweldige view! Als je denkt het hoogtepunt te hebben bereikt wordt dit direct overtroffen. Fysiek en mentaal.
Het is zo'n machtige ervaring om in vulkanisch gebied te zijn. Overal zie je rookpluimen en komt er hitte uit de spleten van het gesteente. In 2012 was hier de laatste uitbarsting. Over Ruapehu wordt gezegd dat hij mogelijk op uitbarsten staat vanwege de enorme stijging van de temperatuur van het kratermeer. 
Naast mij hoor ik Grant gelukkig ook steeds zwaarder gaan ademen. Nog steiler, de zon warmt zich aardig op en je moet steeds meer na gaan denken waar je je voeten neerzet. Sommige stenen liggen los andere zijn glad en de afgrond is zeer nabij. Keep on moving zegt Grant. Beter langzaam met kleine stappen doorlopen dan steeds stoppen. We gaan door. Boven val ik in de volgende verbazing, weer een andere omgeving, het is net of dit gebied van de maan op aarde is gevallen. Na een slok & een sandwich gaan we aan de eerste grote afdaling beginnen. Het is de kam van de vulkaan, met aan beide kanten een afgrond en losse steentjes waar je bij iedere stap in wegzakt. Zoals je een zwarte tiefschnee piste bedwingt maar dan van steen. Evenwicht is ook belangrijk merk ik. Ben al een paar keer bijna onderuit gegaan en dan ineens gebeurt het. Ik voel de zwaartekracht zijn werk doen en de scherpe stenen mijn huid openschaven. Ik rol een paar keer door en weet mij gelukkig tot stilstand te krijgen. Totaal grijs van het lavagruis sta  ik weer op mn benen. Grant is gelukkig snel bij mij en is ook geschrokken van mijn getumble. We lachen het weg en zien het als een doop, nu hoor ik er echt bij. My blood kissed God's own country, I'am a Kiwi girl!