Backpacken voor beginners

Op een klein stationnetje in Ohakune wacht ik op de trein die mij naar de hoofdstad Wellington brengt. Omdat het ruim 2 uur wachten is besluit ik naar het dorpje te lopen. 5 kilometer in totaal, dus net genoeg tijd voor een kleine lunch. Mijn backpack kan ik op het station achter de counter zetten bij de koffiemevrouw waar Grant en ik zojuist nog een 'flat white' hebben gedronken voor we afscheid namen. De Kiwi's zijn meesters in koffie! Overal vind je de meest hippe tentjes en coffee-trucks. Zelfs in zo'n gehucht als Ohakune hebben ze een blinkend koperkleurig apparaat staan en kan je kiezen uit smaken en combinaties die zelfs mij uitdagen koffie te gaan drinken. Het voelt best even anders nu écht alleen verder. Een lichte spanning, het backpacken gaat beginnen. Met zo'n 7 uur treinreis in het vooruitzicht ga ik tijd krijgen om mijn spieren wat rust te geven na de intense dag op de vulkaan. Ook kan ik mijn accommodatie regelen en misschien wel wat lezen en schrijven. Eén van mijn vrienden met veel reiservaring gaf mij mee: "Kaar, alles loopt anders !" Hij krijgt natuurlijk gelijk, alleen wist ik dat toen nog niet. De trein rijdt door prachtige ongerepte natuur. Constant heb ik uitzicht op landschappen die ik nog nooit heb gezien. Heuvels die vrij steil elkaar kort opvolgen. Niet glooiend maar als een jong gebergte zo spits. Het ziet er bijna onnatuurlijk uit. Herken beelden uit de film 'Lord of the rings' die in Nieuw-Zeeland is opgenomen. Toen ik jaren geleden deze film zag vroeg ik mij af waar op aarde je zoveel schoonheid en bijzondere landschappen kunt vinden. Hier dus! Ik denk dat toen mijn eerste dromen over NZ zijn ontstaan.

Geen WiFi paal te bekennen natuurlijk want er wonen hier alleen schapen en amper mensen. Na 7 uur reizen heb ik een fantastisch beeld van het zuidelijkste gedeelte van het Noordereiland maar helaas nog geen slaapplaats. Als ik het treinstation van Wellington uitloop zie ik een park met bankjes. Onwennig met de grote bult op mijn rug en de iets kleinere op mijn buik plof ik op één van de bankje. Eerst de boel maar even loskoppelen, waarschijnlijk dat ik dan beter kan zitten! Ik aanschouw de andere backpackers om mij heen. Allemaal in de weer met hun telefoon en plattegronden. Waarschijnlijk ook bezig iets te vinden. Bereik! Ik begin te zoeken en al snel kom ik erachter dat het in de stad niet zo eenvoudig is. Mijn eerste keuze, de YMCH neemt niet eens op. Verder relatief hoge prijzen en alleen plek op een 'dorm', oftewel een slaapzaal. Lijkt mij een nachtmerrie maar de gedachte aan een gegarandeerd bed doet mij besluiten om op dit tijdstip de eerste de beste dorm te boeken. Ook het opzadelen van mn bepakking gaat gepaard met een hoop gestuntel. Er zal toch wel een handigheidje zijn om de bult op mijn rug te slingeren. Ga er vast achterkomen de aankomende dagen. Nu op zoek waar deze dorm zich bevindt.

Ook het bussennetwerk zit anders in elkaar. In de eerste plaats rijden ze aan de verkeerde kant en moet je verdomd goed opletten wanneer je 1 voet op de weg zet. Het zit zo niet in ons systeem dat links rijden. Nergens informatieborden over waar de bussen heen gaan en waar ze mogelijk zouden stoppen. Gelukkig is het een land met bijna alleen maar aardige en behulpzame mensen dus na wat vragen sta ik bij de goede bus. Bij het uitstappen stopt de buschauffeur mij een klein verfrommeld briefje in mijn hand. Tijdens het rijden heeft  hij op de achterkant van een oud bonnetje een plattegrond getekend van de halte naar het hostel. Net wat je nodig hebt zo'n lief gebaar! Ja en dan sta je ineens in een iets wat mindere wijk van Wellington. Druk met grote groepen luidruchtige jongeren, smoezelige eettentjes en overal vuilniszakken en zwervers op straat. Verkeerde keuze dus. De hostel is met behulp van het plattegrondje snel gevonden. Ik word aan de balie te woord gestaan door een aardig jong meisje. Haar huid is in pastelkleuren compleet 'volgetekend' met cupcakes, taartjes, snoepjes & zoete teksten. Je valt hier uit de toon als je niet getatoeëerd bent. Naast mij staat een oudere dame ook in te checken alleen gaat dat er iets luidruchtiger aan toe. Met woest ongecontroleerde armbewegingen en om de drie zinnen een schreeuwend scheldwoord vecht ze zich door de vragen van de jongen achter de balie heen. Ik hoop met heel mijn hart dat zij de laatste single room heeft bemachtigd! Aangekomen op mijn slaapzaal kies ik het beste bed en voor ik mij installeer blijf ik eerst uitgeput een half uur naar de deur staren in de hoop dat ik alleen blijf op de zaal..

Keep on dreaming Karin! Als ik om 22 uur terug kom van een Mac-burgertje op de hoek (dit leek mij de meest verstandige keuze in deze wijk) is de slaapzaal stikdonker en zie ik dat er 2 andere bedden bezet zijn door slapende en ronkende mannen. Wat nu??? Licht aan lijkt mij ongepast. Op zoek gaan naar nachthemd en tandenborstel is een onmogelijke exercitie, zo georganiseerd ben ik nog niet dat ik op de tast mijn weg kan vinden in mijn backpack. Geluidloos en tassen ontwijkend baan ik mij een weg naar mijn bed. In de hoop dat niemand kijkt kleed ik mij uit en stap in het oorverdovend krakende stapelbed. Durf mij niet meer te bewegen. De rest van de nacht heeft dit scenario zich vele malen herhaald maar dan mét licht en mét doorgrondig doorzoeken van bagage. Midden in de nacht kroop er een donkere, zware man boven mij in het stapelbed.  Het leek wel een earthquake zo begon alles te schudden. Toen ik voor dag en dauw wakker werd en uit mijn bed durfde te kruipen bleek het een heel tenger & jong Australisch meisje te zijn die mij heel lief een goedemorgen wenste!